1. Verse (Emre Baransel)



Derdi ki dedem,

Laf ağızdan bir kere çıkar

Örs ve çekiç arasındaydım uzunca bir süre ah!

Surum yükseldi bugün gönençle

Yüreğim gibi müebbeten boş elime

Nazım Hikmet�in bir şiiriyim şimdi

Okur beni kendi sesinden dek ay tükenene

Sinime fısıldarım ağır ağır bu gece

Sabır ey sin bekleyeceksin uzun bir süre

Esmayı üstüme sıçrattım

Artık bela bana bağımlı ben de ona

Fark basmaz ki közün üstünde yürürüm çıplak ayakla

Fikrimde zikrimde Esma-i Hüsna

Giderken bilinmeze ulaşamadığı düşler cebinde

Ancak duam peşinde kardeşim de

Sayfama damlamadan sildiğim

Bir kaç damla yaş gibi geçer o 1,5 sene

Gölgesi yansımadan baş eğdi ben pişman

Ona bir borcum var o yüzden olamam düşman

Kaderi ellerimdeyken yazarım

Boğazıma düğümlenen her kelimenin ardından



Nakarat (Esin İris)



Sen, benim hergün tuttuğum dileklerimde

Pervaz ettim

Sen, benim akmayan kanım bileklerimde

Pervaz ettim



2. Verse (Emre Baransel)



Yasak gecelerin aksak sabahlarında

Pişmanlık ve alışkanlık kapışır hep aklımda

İki küçük yaramaz çocuk gibi

Bizim gibi aşkım aynı bizim gibi

Platoniğim belki ama engelleyemez kimse düşlerimi

Onu ve ordaki seratonin kokulu evi

Fakat belirsiz bir surat en güzel anında

Bi köşeden gelir belirir oracıkta

Tekinsizim diye bağırır silüeti har

Kusursuz netlik yok ama gözünde Lucifer var

Bi aydınlanımlık ışık püskürttüm karanlığına

İhanete kaçtı tutuşan suratıyla

Daha çok karşılaşacaktık onunla

Sadakatle olan münasebetim bir küs bir barış ya

Buna çoktan alıştık zıt kutuplara karıştık

Ödülü hiç bilemedik ama hep yarıştık



3. Verse:



Pervaz ettim, name okumam ben

Vaaz verir kovaladıkça kaçan seneler

Az gelir ben ebelerim onlar döner

Gülerim sayfalarca her dönüşlerinde

Farklı kulvar kim kimi kovalar

Üniversite yıllarında ortada döner kovalar

Garip bir his bırakır üstünde

Çabalayıp kalkmazsan kim kaldırır ki düştüğünde

İki arada bi derede, kardeşlerim nerede?

3-4 gerçek dost haricinde

Bırakmam araya kıtalar girse de

Kutuplara gitsen elin bende, merak etme

Bana emanet ettiğin herşey demde

Sana verdiğim sözle birlikte

Ne parmaklıklar, ne kahpeler, ne mesafeler

Hiçbir şey tutamaz uçurtman gökte.