1. Verse (Emre Baransel)



Gözlerini gördüm içinde ben

Üstündeyse çözemediğim bakışlar ağır ağır

Sezdim aşkını dudakların kıpırdamadan bağır

Bağır ki hissedebileyim senden bana akan mutluluğu

Serp üstüme gülüşünü kalsın bende

Kalbinse başkasında mı? Söyle!

Benim neyim varsa sende, ruhum avuçlarının içinde

Aşkı kalbimden sökmeye çalışmam gerek

Ama heyhat! Okyanus tutmaz mengene

ve imkansız diye bir şey varmış desene

Bak gördünmü çeliştim sonunda kendimle de

Azarlayıp kovarım yansımanı o gelir işte yine

Gözümün önünde yüzün gitmek bilmez

Karın boşluğumda sızın dinmez, sade benliğim inmez

Sanmıştım ama hafızamla bir olup terkedip gittiler

Kitlediler yalnızlığı bana hah!

Hiç çıkmıyorsun ki ne zaman aklıma gelsen diye

başlayayım söze, dinle konuşmak artık gölgenle

boğulurken denizinde, oksijen eşittir sen!



Nakarat (Cansu Aslan)



Hatırlama unut! Benden almasın aklın ben de kalmasın kalbin

Ben deniz kızı sense gözlerimde boğulan inatçı bir çocuk bile bile

Ben deniz kızı sense boğulmaya hevesli bir felsefe taşı bile bile



2. Verse (Emre Baransel)



Gözlerinde acı gördüm derin ve eski

Ufak tefek mutlulukların ötesinde belki

keski misali kesti ben de ettim pes ki,

hem de ne pes, sesim soluğum kesildi aşkımı et test

bed rest çırpınışın inan ki net bi pres

eşittir geçiçi sevincinin

sıkışmış dramatik rüzgarı, öylece dolanır durur

vücudunda kalbin hariç her yerin arasında mekik dokur

Gülücüklerin sahte, bunu cidden hissedebilirim

Güzelliğin yetmez bu dramı boğmaya

Kurtuluşun yok bu hapisanenden

Mecalin yok çıkmaya beni de sürükledin ikimizin

Bu filmden tek çıkışı aşkın, ama bekle!

Dur, bir daha düşündüm de asıl ben

zaten ordayım, seni de boğmak istemem suskunluğumda

Gemici düğümünü çözemedim ruhumda

Dizelerim belki boşa, belki hiç

duymayacak kulakların ama atamıyorum

saklı her soluğumda, ciğerlerimde bi ukde ki sorma

Oksijen eşittir sen!