Nakarat:
Yaralandım ama ölmedim.
Yalanlarına hiç gülmedim.
Evet yok hislerim, sen hiç görmedin...
Bak bu giydiğim benim deli gömleğim.

Yaralandım ama ölmedim.
Yalanlarına hiç gülmedim.
Evet yok hislerim, sen hiç görmedin...
Bak bu giydiğim benim deli gömleğim.

Verse 1:
Kal oralarda.
Mutluysan buralara gelme.
Oralarda aklımı görürsen söyle dönsün eve.
Yalnızlığın içende gecenin 3'ünde...
Uyumaksa en gücü ve bazen en güçsüzüm.
Bazen aynalara küsmüşüm bazen karanlığa.
Eve kapanmalara bir de saklanmalara.
Gün gelir önemini yitirir tarihler...
O güzel sözler gider yerine hakaretler!
Birden değişir karakterler.
Dersin 'yeter!”
O tutuğun eller artık neşter gibi...
Artık içini döktüğünde eski bir defterdir.
Şarkılarımdan da nefret et, benden ettiğin kadar.
Kimse kimseyi artık etmiyor alakadar.
Ben anlamadım 'melek” dediğim olmuş gaddar.
Hayat; batak. Elim boktan, açılmış kartlar...

Nakarat:
Yaralandım ama ölmedim.
Yalanlarına hiç gülmedim.
Evet yok hislerim, sen hiç görmedin...
Bak bu giydiğim benim deli gömleğim.

Yaralandım ama ölmedim.
Yalanlarına hiç gülmedim.
Evet yok hislerim, sen hiç görmedin...
Bak bu giydiğim benim deli gömleğim.

Verse 2:
Üşüdüm Üsküdar'da bir yaz günü.
Başım düşlerimle baleda, boğazımda bir düğüm.
Söndürün caddelerin lambalarını!
Bu gece beni kimse görmesin, darmadağınım!
Neyse... Bir şekilde kendimi eve attım.
Yaktım mumları, duvardaki resmine baktım.
İçtiğim viski de çenemi kilitledi.
İçimi ısıtsın diye bir sigara yaktım.
Bir köşede bayılmışım, kalktım.
Baktım camdan dışarı; her yer karanlık.
Bir salaklık edip yine başlamışım sigaraya...
Oysa viskiyi de pek sevmezdim aslında.
Elim gidiyor telefona, bir yanım 'hadi” diyor.
Diğer yanım 'sakın yapma.”
Gözümden kaçan son mesajda yazıyor;
'Bu hikaye bitti artık, lütfen anla!”

Nakarat:
Yaralandım ama ölmedim.
Yalanlarına hiç gülmedim.
Evet yok hislerim, sen hiç görmedin...
Bak bu giydiğim benim deli gömleğim.

Yaralandım ama ölmedim.
Yalanlarına hiç gülmedim.
Evet yok hislerim, sen hiç görmedin...
Bak bu giydiğim benim deli gömleğim.