Var gücümle dağınıklığı tek elimdeki eldivenle topluyorum
Ne kadar pislik birikmiş temizlemekten bıktım ve yoruldum
Tozları dağıldı etrafa anılarımla birlikte kanatlandı
Derinden sarsan bu deprem,iki bin yedi senesinde canlar aldı
Duygusal bir tek bağ vardır bizler insandık ağlardık
Hangi vicdan isterki ağlatmak ve hayatını yıkmak
Her insanın yaşamak istediği çocukluğu elbet vardır
Bir insan çocukluğunu yaşayamasa,küçüklüğünü ararmış
Her günümüzde bir ayrı savaş ve ızdıraplar yaşanır
Etrafımda kalın teller ortasında Azrail dolanır
Oksijenimi tüketmeye başladı hayatın cehennemi
Ben yol katetmeye başladım ve aramaya koyuldum cenneti
Yumruklar artık kifayetsiz sözler yerine baş koydu
Can yakmak benim işim deyil şeytana ayak uyduranlar oldu
Her kan aktığında düşünürsün Azrail can almaya gelecekmi
Son ölüm marşı ne zaman verilecek artık bunu bilemezsin
Nakarat
Bırak bu dünyanın akıntısını kendi yolunu çizmeye bak
Nedir bu sonlar
Başlangıçtan varsak ya,hep sona
İleriki adımlarımda doğru yolu tercih ederim ben

Ayakta kalan dört kişi dördüde dostluğuna sadık
Sadece yazan bir kişi bir bilek ne kadar dayanabilir ki
Yıllarımı hep enseledim,geleceğimin iplerine hep asıldım
Her insan kendi kendi acılarıyla doğrulmayı bilmelidir
Yaşam,ölüm,acı,dram gülde çıkan küçük dikenler
Suistimal edilen papatyalar son kez solarak ölürler
Semaya karşı ellerim yüz sürmüş dualarım beni örtmüş
Annem benim hayatımdaki sağlam durabilecek tek desteğim
Rapim dedim,beni aydınlatan saf berrak bir enerji
Elimi kalemi tutamadığı anda ecel alıp götürmüştür beni
Bilinki ya uzaklardayım yada yakın bir mezardayım
Kaç kurtul insan dediklerimiz insanlıktan çıkmış
Aşkı dört satıra konu alalım sanada dokunsun soğukluğu
Aşkımızın boku çıktu üstünede sifonu çektim ben
Başlangıç yapmak yanlıştı kıriterlere uymalıydık biz
Aslında aşkımız hiç yoktu beraber evcilik oynamışız
Nakarat
Bırak bu dünyanın akıntısını kendi yolunu çizmeye bak
Nedir bu sonlar
Başlangıçtan varsak ya,hep sona
İleriki adımlarımda doğru yolu tercih ederim ben