yer yüzünde ilk anımı yaşarken dördüğüm insansın
hıçkırıklı ağlamalarımı dindirmek mümkün deyildi
sözlerle telafuz edemesemde gözlerim yansıtır
başlangıç sonuna eklenir yanlızlık telvesi
yinede sağlıklı düşünemezken ondokuzumun bitişiğinde
gönül kabzesinden iner hüzün damlacıkları
karayelden ters vurur fırtınanın sert tokatları
umut yelkeninden çalar umutsuzluk çanları
kal demek ister sana
kalmak mümkün deyil ölümlü dünya
elinde bşr kosa ve zamanla iç içe kendisi
kurbanlarını arayan katilin takendisi
bazen zaman hiç bir şeyin ilacı olmuyor ki
sene ikibin onbir ve sen şimdi yoksun yanımda
aslında öncedende yoktun sadece gölgen vardı
kurulu bir patika yolken şaranpolünden uçtum
şimdi kara toprağın ellerindesin bense bitkinim
Nakarat
Okşandı gönlüm beklemediğim anda çıka geldi kapımı çaldı hüzün
toprağa gömdüm ömrümü ömrümle kıyasladım babamı
saydım geçmişimden de geriye kalanları
tek nota halinde yükledim
sayfalarımdaki o güzel bakışları
yorulmak mümkün kılındı bu hayatın kollarındayken
en sarsıcı deprem kadar sertti diyardan terke
herkez yolunu değiştirdi bi ben kaldım tek başıma
serüvenimiz bu anda başladı lakayit dil yarışında
vacip kılındı doğru istikamete karşı rota yazıldı
kötü nefesin soluksuz inlediği anda herkez sustu
uzak tuttum kendimden nefsimi kontrol altına aldım
ateşin yüzü kalbe girmediği sürece yüzün hep aktır
harpten çıkan askerler gibi bedenim kanla kaplı
kalbim savaş bitti desede aklım tam tersini söylüyo
ölümle yaşam arasında ince iplil çekilmişken insan,
insan olalı böyle patavatsız hallere büründe
duygu anlık bir sevgiyse ben o sevgiyi tadamadım
ellerimi semaya açtım gözlerimdense yaşlar aktı
hasret kabuk bağladı karanlık sardı senliyimi
denizlerimde dalgalar çok sinirinden çarpar kayalara

Nakarat
Okşandı gönlüm beklemediğim anda çıka geldi kapımı çaldı hüzün
toprağa gömdüm ömrümü ömrümle kıyasladım babamı
saydım geçmişimden de geriye kalanları
tek nota halinde yükledim
sayfalarımdaki o güzel bakışları