bugün mavinin tonu yok benim yüzümden
bugün ne yanda bakarsan bak rüzgarım gri
usulca gezdim yitik saçlarında şehrin
usandım insan olan yanımdan yenildim
ne kalıp bir durakta ne çıkıp maveradan
ne günüm açtı karanlık hiç gitmiyor başımdan
sen de duruldun ya bu aralar biraz buruğum
hep öyle söylesen de pek iyi değil durum
elbet uzlaşır bu iki yakam bigün tamam da
o gün ben kalır mı bu etten bedenden arda
neyine lazım olayım bu dünyanın
olsam da olur burada eminim ben olmasam da
sorsan da olur beni bugün bir daha sormasan da
kulaklarımda çınlamaz sesin seni duysam da
bugün geriye bakmam inan boynumu kırsan da
uysam da olur şeytana artık hiç uymasam da
NAKARAT
ah şu ellerim tırmanıyor sandı gökleri
oysa diplere doğru kazdık ses etmedi
kendime mahcubum bir tek kendime yetmedim
bitmedi mücadelem bilmedim pes etmeyi
nasıl olur da gerekliliktir ki bırakmak
dedim ki derde sarıldım bir daha bırakmam
bilirim ki pişmanlık en büyük yokluk bana
o yüzden sonunu görmek istedim sardım başa
düşünmeden yaşamak gerek belli ki
elime ne geçti aklımı tükettim öylece gitti
(söyleme bittim)
hayasız öfke ve bitkin bir ruhla dolaştım
çölün de yolların da en sonu bitti
korkarım ki küçüldükçe küçüldü dünya
ne bir diken üstünde yaşam ne de bir macera
kabullendim her şeyi sinemde tamam da
her şeyin ne olduğunda var bir muamma
benim de canım var dedikçe eksilir ya candan
sımsıkı tutundukça düşersin ya rüyalarda
denize mavi desen de şeffaftır ya o aslında
yarını beklemek de benim için bu kadar saçma
aklımda ne kalmak var hem de bir yere gidip kaçmak
artık içimi bu dünyada açmam
kendimle baş başayım yoksa yorulurum
sahibiyim zamanın elbet onda boğulurum
NAKARAT X2
ah şu ellerim tırmanıyor sandı gökleri
oysa diplere doğru kazdık ses etmedi
kendime mahcubum bir tek kendime yetmedim
bitmedi mücadelem bilmedim pes etmeyi
nasıl olur da gerekliliktir ki bırakmak
dedim ki derde sarıldım bir daha bırakmam
bilirim ki pişmanlık en büyük yokluk bana
o yüzden sonunu görmek istedim sardım başa