intro;
yatağımdan nefret ediyorum, hepsinden
odamdan nefret ediyorum
evimden nefret ediyorum
apartmanımdan nefret ediyorum
sokağımdan nefret ediyorum, hepinizden
ne biliym işte yaşadığım semtten nefret ediyorum
insanlardan da yani
bu şehirden nefret ediyorum
tüm dünyadan nefret ediyorum

verse 1;
konuşulmuş bi' kaç satırdan ibaret yaşamların
en pis halleriyle yorulmuşluk akşamları
şekillerden arınmıştık ütopyaları onların
benim tek ütopyam var çakma müzik playerım
susuyorsam bunun aktif rolünde sabrım
velhasıl o sabrında sonundan felaket aldık
travmalardan en çok beğendiğimi aldım
öyle kıskancım ki adını söyleyemem yalnız
bir akşam üstü içimden bi' şeyler hesaplaşır
aynı akşam üstü evimden kaçarım telaşlanıp
o akşam üşürsem sokakta ipsiz sapsız
param da yok zaten muhtemel bi' açlık vardır
düşünceler gözümden avuçlarıma sarsın
ölümlüler uykudadır rüyaları cansız
sokakta şafak canlıdır ve biraz yalnız
kalıpta kafamı dinlerim elimde sigara vardır

nakarat;
son bi' umut
son defaya mahsus affederim kendimi
kaç yıl oldu ezdim kendi kendimi
yanılgılar ve yarım akıllı hoşgörüm benim
yolun sonuna geldiğim gün n'olur affedin beni

verse 2;
garcia etkisiyle uyandığım sabahlarda öfke
sabah değil o aslında öğlen
kafamı kurcalayan en büyük şey ölmek
nedensiz bi' iştahım var o çukuru görsem
bir köpeğin nefretiyle dört ayakta yoruldum
zamanı geldi bir insandım adım konuldu
yürüdüm öyle ferahtım ve hudutlarım yoktu
benim de zamanım gelir diye bekleyip durdum
bi' sınır koymadım bi' çizgi çekmedim şu kalbime
biri gelipte sınırı geçmesin diye
kiminin hatalarını sırtladım ve sustum
yüzüme baktığında mahçup olmasın diye
ben ki bu dünyada kâh gülüp çok ağladım
ve düşündükçe biliyorum ki bu alem bi' sanrı
bu aptal hoşgörümse ciğerlerime yapışmışken
hayatımdan geçen herkese helaldir hakkım

nakarat;
son bi' umut
son defaya mahsus affederim kendimi
kaç yıl oldu ezdim kendi kendimi
yanılgılar ve yarım akıllı hoşgörüm benim
yolun sonuna geldiğim gün n'olur affedin beni