Perenal:

Bıkmaz hiç bi' zaman gözün bıktırır damlamaktan
Sürekli anlamayana kalp kırgındır anlamaktan
Bilmez onlar ışık doluyken etrafın kararmaktan
Haykırırım dolup taşarken içimde azalmaktan

Yorar beni gören gönül dolar gözüm aniden
Bir an canlanır geçer gider zarar verir maziler
Aram yok hiç huzurla uzak kalır teraziler
Yakın benimle duvarlar sessiz içim telaş ile

Hangi tesir alır beni hayat düşürüp sırıtma
Yaptığım tüm herşey sonunda çarpılır sıfırla
Yaklaşır temizlenmeye yinede saplanır pisliğe
Çünkü çocuktur beyaz siyahı sever kir diye

Yanaklarına terbiyesi olur yaşamın sopası
İçimi görse çiçeklerin gelir solası (bu nasıl)
Kaybettik çünkü dedik darsa ora sola sığ
Bi' tek kendimi ısıtmaz sol tarafın sobası

Nakarat x2
Benim aklımı bana bırak ve git (bırak ve git)
Erir aslım yaz sil (hapsim bu)
Düşünüp yan kendine bit (suss)
Üşütür kafam ona bir bana bin

Nova:

Babam sigaram kadar yanımda olmadı
Zarar verir bana içimdeki çocuk sevgiye doymadı
Yüzüm buruk günüm mutsuz geçmiyor bağırmadan mağaradan çıkamadım kilitli kaldım kin tutardım

Küçük bir çocuktu içimdeki yankı yapardı çığlıkları
Sesi herkes duyardı fakat davranırdı duyarsız
Hayata geldiğim gün doğum değil aslında ölüm günüm
Ben bir kördüm diğer insanlardan daha iyi görürdüm

Önümde sahte topluluk gözümde hepsi kaybolur
Ölüm de sahte bekliyorum moruk kafamda kapşonum
Günün birinde farket mutluluğu kendi içinde hapset
Kimsen olmaz fakat bu yüzden ölüm insanın dostudur

Çevrem temiz değil bunun suçlusu oldu geçmişim
Herşey için geç değil yalnız kalmak benim tercihim
Tanıdığım bu ben değil istemiyorum kimseye güvenmeyin
Gücenmeyin bana artık ben de ölüm kadar gerçeğim