-Verse1-



oysa sımsıkı tutmuştum bu hayatın elinden

ölüm bile korkmuştu benden yeri geldiğinde

en karanlık hallerimde dahi gülümsemeyi bildim

ancak şimdi gelbi görki bi boşluk ellerimde

belki elle gösterirler yıllar sonra halimi

bi köprü altında uzanmış yatan cansız bedenimi

saç sakal karışmış ve gözlerimde bir bakış

hiç bir zaman anlatılanı anlamadın der gibi

hoş geldin ölüm ve hoooş geldin sonum

boş verdim artık nefes almaya bi kolum

kopuk zaten asılmam gereksiz umudun peşinden

gururumda kalmadı ve duygularım donuk

gelip geçen zaman beni delip deleşen kurşun oldu

elbetteki yeri geldiğinde bende kurşun oldum

gülüp geçen dostum vardı gün gelince pişman oldu

sönüp giden sizlersiniz ben yeniden doğdum



[Nakarat]



hayat bu zordur anla

yaşamak için doğdum sanma

huzur yok,uzun yol

hep ayrı başlangıçlar ardından hep aynı sonlar



-Verse2-



aslında çok fazla geçmedi üstünden o gecenin

yani 14 nisan 1983 te bir elin beni tutupta

sorgusuzca boşluğa fırlattığından bu yana...(aaaaggh)

bir bebek karanlığın tam ortasında uyanan

evet o benim,düşmem içinmiydi emeklememin nedeni

yürümeden? dahada fazla büyümeden bırakmak istedim

hayatın ellerinden olmadı...

ve derdim neydi kimse merak edip sormadı..

kefen yerine beyaz sayfalara sarılsın bedenim

yanıma bide kalem gömün ben gidince sevgilim

ve gözlerinden akmasın bi damla yaş bi damlam var

belki kaybolursam (kaybolursam) anlarlar..

ben (ben) koparcasına sallanıpta sendelerken

onlar karşımda çakılı bir çiviydi sanki dimdik

ben (ben) sorarcasına baktığımda gözlerinde

hep aynı boş ifade hoşçakalın şimdilik...



Söz=Hayki

Müzik=Hayki