Verse 1:
Uçurumun kenarındayım, manzara çok güzel
Ay ısrarla parlıyor nispet eder gündüze
Düşmekden korkmuyorum kalmaktan korktuğum kadar
Baba, yokluğun kanar.

Gözlerimde kısıklaştı, artık ben soluklaştım
Durduğuma bakma böyle, inan ki dolup taştım
Burayı tanıyorum bu hayaller benim
Ama nedendir bilmem ben evimde konuklaştım

Yaralarımı sarsam mumyaya dönüşürüm
Aynaya baktım bulamadım unuttum gülüşümü
Umut zaten kalmadı huzur da terk etti
Giderken dönüp demedi hoşçakal görüşürüz

Hayallerimi güldürdüm yine yaktığım sigarayla
Ben bittim dert bitmedi dediler biter aylar
Pandomim yapmıyorum çırpınmamda anlamsız
Önce hayat reddetsin seni o zaman anlarsın

Nakarat:
Belki ağlarsın gözünü karartıp da
Yerinden kalkarsın karanlığa
Hayat çağırdı gel hiç kalmaz tozun
Bi' adım attım terk eyledi huzur


Verse 2:
Huzur kendi gitti öfkemi de ben bıraktım
Kimlere mutluluk kalbim yaşamaktan uzaktır
Tek başımayım yine her zamanki gibi
Bende saçımı değirmenin yellerine tarattım

Uzun uzun sustum, zaman öğretir
Siyah sıçramasın yanımda barındırmam gölgemi
Dert rakı gibi aile suyu andırır
Hafifletir birbirini ben sek içip söyledim

Üstüne meze koyanda oldu içi zehir dolu
Kaybettim kendimi belli değil yerim yolum
Rüzgar özür dilese de dal kırıldı bir kere
Kaldırmaya gücüm yok beni bağlı elim kolum

Anlamazsın belki ama, bi hayli yoruldum
Aşk acınız falan nasıl ? o da bi sorun mu ?
Eskiler göklerde gökkuşağı olan ben
İnanamazsın belki ama grinin tonuyum

Nakarat:
Belki ağlarsın gözünü karartıp da
Yerinden kalkarsın karanlığa
Hayat çağırdı gel hiç kalmaz tozun
Bi' adım attım terk eyledi huzur