Verse 1:
Aklımdakiler, akıllının isteyeceği şeyler değil
Huzur istedim ben olmak istemedim beyler beyi
Bunu da çok gördüler bana hayli kördüler
Geleceğimi göremeyip de yüzüme karşı sövdüler

Ölüm varken canlı yoksa andırır boşluğumu
Ailem bile görmedi hayallerime koştuğumu
Bende hiç bi zaman durmadım yolumda boş bulunup
Söylemek istedim hatalarımla gurur duyduğumu

Hatıra kalsın bu parça dinledikçe hatırlarsın
Bi' gün gelip aklından geçtim mi ki oğlum nasıl
Hayallerimi düşürmücem, düşürmem de boğulmasın
Benim gibi, dilinin açtığı kalbimdeki okyanusta

Burda işimiz bitti artık hesap ahirette
Sayende hiç bişey yok iyilik namına bu yürekte
Yine kendi başımayım üzülme değişen bişey yok
Kabullenmesende hayat sofrasına buyur etti

Nakarat:
Hikayem beynime ilham perisi gibi
Bu adamın içi ve dışı delisi de bir
Yoruldum durmadım, katlettim yolları
Bu yüzden bana güven kör olsa da kefil


Verse 2:
Anlayan yok gibi ama yanlız öldüm içimde
Hayat verirdim ben artık yosunlandım içilmem
Damla gözyaşına dünyayı yıkarım diyenler
Evrenide yıkadılar gözyaşımla bilinmez

Hayat huzurumu almadı, çünkü hiç vermedi
Yaşamaktan bende nefes almayı da sevmedim
Anlayacak kimse yoktu derdimi
Bende konuşturdum duvarları daha fazla dellenip

Gitmek istedim durmadan kendimden uzaklara
Çünkü günün geçmez senin hayatıma tuz atmadan
18 yılımı yanında atmışım ben tuzaklara
Gidiyorum istediğin oldu daha fazla uzatmadan

Doktor, ilaçlarının faydası yok
Çünkü hayat yükü omuzlarıma ağır basıyo
Antidepresan sade dudaklarımı sustururken
Düşüncelerim beynime kan kusturuyo

Nakarat:
Hikayem beynime ilham perisi gibi
Bu adamın içi ve dışı delisi de bir
Yoruldum durmadım, katlettim yolları
Bu yüzden bana güven kör olsa da kefil