RAPOJEN:
Hakedene ver değeri
cünkü haketmeyen hiç bi boktan anlamaz ve kalbin düşer olur kelepir.
gözümde yok değerin sus konuşma hele bi dinle
gecemi aydınlatır elde fenerim.
Yandıkça soğur yüreğin,buzullar kaplar bedeni.
beyninde tonla sebebin.istesende bulamaz yerini,
sakla kafana düşüne durma içine atıp durma derdini.
misafir oldu melek korkularına kanat gerdi.
döndükçe miğdemi kaldıran dünya,sancılarla.
basarken aklımı kafamı yasladım namlusuna
Gerçekten gerçeklerede inanmayı bıraktım
yalanlar sahi gelir inanırsın zamanla.
önce tut kendine verdiğin sözleri,
öldürdüm, bakiçimdeki saf olan bütün hissleri ve dişleri
omzuma geçiren şeytanın ruh ikizi.
bi gün gitmek istersem buradan.tutamaz kimse beni.
NAKARAT:
Dönse talih,Kader gülse bari,Bize,
kafanda aynı takınlar varsa bizdensin
herkez fani gider herşey ani biter,
ölümler soğuk dostum hiçbirinde yok talih
AKEN:
Konuşma, sakın konuşma.
Ben heybemde saklıyorken umutlarımı soğuktan
Hangi iklim tercümanın olur söyle
yirmibir boktan sene ulaşırken bulutlara
yine bi yalnızlık, dumanı yakar belki
belki başka şehirlerdir bütün saçma derdin
anlamazsın. vakit geçer sende saati sallamazsın
öyle umursamaz tavırlarda aynı kadrin
geceyi gömdüm huzura doğru kalktı sanki paslı
kilidin aynasında kalemi kırdı bütün haykırışlar
yasaklı bi ton cümle önüme duvar gibi
dizilmişken bi anlamı kalmamıştır sadakatin
kıymetin bilinmiyo,
o halde kulaklığını çıkar ve yalnızlığı terket bi hamlede
çünkü onca dostun ortasında
tek başına savaşanlar demir attı