Kırılıp dökülen bir ömür yaşadığın

Parçaları ayrı şehirler de

Bir şarapneldi, patladı yalnızlığın

Sadece kendin vardın menzilde



Pudra şekeriyken, o silik mutluluğun

Günden güne eridi gitti ellerinden

Bir yorgan gibi üşüdükçe sokulduğun

Kaskatı kesilmiş bomboş geçmişte�.



Kaşıdıkça büyüyen bir kabuk taşıdığın,

Yarısı apayrı bedenlerde

Kartondan yapma bir kayıktı mutluluğun

Karda yamuldu delik yelkeniyle



Bitsin istiyorsun artık bedeli önemsiz

Çünkü yorgunsun artık kalıverdin kimsesiz

Nefes almak zor artık, bitsin eziyetsin

Susmak istiyorsun artık, kelimeler gereksiz



Susma ne olur susma,

Çünkü muhtaçsın haykırmaya,

Korkma, korkma

Sıran gelecekti korktukça unutma�