(Zahr`iyan)
Tam 14 yaşındaydım atıldığım gün sokak kapısına o gün bugün
Takıldı tellere uçurtması anneme söylemeyin ağladığımı
İstismar etti gönlümü kör oldu kalbim unut tebessümü
Bilmesin kelepçelerle indiğimi ekipten anam görmesin
İstemezdim böyle olmasını baba dövdü kemerle her gün beni
Git para bul ya da eve gelme dedi rakı şişesine sattı bizleri
Bayram sabahı sirenler çalar kuytu köşeye sıkıştı serseri
Pencereden insanlar bakar kelepçelerle utanma serseri
Gözlerim ıslak ve nemli yaşlı bakar bazen ayna kirli
Kaybettim yolumu vedalaştım genç yaşımda adı kederli ah dertlim
Gece lambası bir de kaldırımı üşüyünce sarıldığı düşleri var babadan yadigar ve şarabı
İç çekmekle geçirdim saniyeler çürüttü ömrümün fidanı açtığımda solmuştu yüzü asık
Buğulu camlarımın ardı virane mutluluk ulaşamıycağım kadar uzak ölümden bir adım ötede
Anneme söylemeyin ağladığımı durmaz ağlarım ben her gece..

(telaş)
Taşım altı sokakların altını üstüne getiren o velet benim
Pedere verdi haberi komşular aşırdığım o şeyleri tek tek ödedim
Odamın ışığı bir anda söndü sonra sert bi tokatla kapandı gözlerim
Ellerimde bilyeler sokakta yandı düşleri o sabahı beklerim
Anam affetsin beni ona layık bir evlat olamam hiç bir zaman
Gönül ah çeksin genç yaşında yolcu ettiler veledi mapustan
Keder kokan kaldırımlarda büyüdü bak evladın anne nerdesin
Ellerimi bırakmaz dediklerimdendin anne söyle nerdesin
Çoğu gece tek başıma bakarak odamın duvarlarına düşünürüm hayatımı
Yıllar yılı derim harcamışım onca boş şeylere çok zamanımı
İstanbul kara bi delik gibi seni beni çeker içine gözünü yumma
Bunca koşuşturmaca içinde sen de kovala karanlık hadi durma
Bilekte kelepçelerle gördü beni sevdiklerim yaşlı gözleri
Yürüdüğüm yağmurlu caddelerde kafamda giderken ki sözleri
Delikanlı çocuk için hep mi buruk yaşam hızlı biraz geçmişi sil
Bundan gayrı kimse aramasın o küçük büyüdü ve oldu serseri