Kokardı gitsem yanına, tuhaftı Behçet

Evsizdi üstüne giyerdi biz ne versek

Mahalle tedirgin, çocuklar ondan korkar

Hepimizden samimi gülerdi Behçet



Ne versen yerdi, akşam hep içerdi

Git yanına selam ver, konuk severdi

Eskiden çok zenginmiş, zamanla değişmiş

Her şehirde âşık olmuş, gezmeyi severmiş

Bir kadını anlatır hep dolardı gözleri

Adı her gün değişse de aynıydı saç rengi

İzmir’in yerlisiymiş o, aşkın ta kendisiymiş

Kızarsa terk edermiş, giderse gelmezmiş



Tuhaftı Behçet, dedim ya kokardı

Onunla konuşmamı bilen herkes kızardı

Önce barınak yaptılar ve sonra yıktılar

Kış günü o sokakta, ben daha çocuktum



“Benden geçti

Ben sevemem ben yeniden

Benden geçti

Ben gülemem ben yeniden”







Ben o sabah öğrendim, donarak ölmüş

Mahalleli çok ağlamış, koşarak gömmüş

Köpeği vardı “Garip”, zehiri verdiler

Çocukları rahat oynasın istemiş beyler

Çok değil, bir yıl sonra taşındık zaten

Ben şarap içemedim hiç, kokusu Behçet



Dedim “Neden böylesin

Toparla kendini.”

Dedi “Ben artık bittim, tükendim evlat.”

Dedim “Yaşanmaz ki böyle, seversin elbet.

Saçmalama sen de bir gün gülersin Behçet.”

Baktı gözlerime tebessüm ile bi’ darılıp

“Yok be evlat.”

Dedi ki;



“Benden geçti

Ben sevemem ben yeniden

Benden geçti

Ben gülemem ben yeniden”



O Pazar Behçet’i son gördüğüm gündü

O sabah öğrendim, donarak ölmüş

…ve ben hiç şarap içemedim

Ne zaman denesem şarap hep Behçet kokar bana



Gönderen:Atakan