Neme lazım girizgahta ta kalbine vur şiirin
Hiç kimsenin umurunda değiliz biz hiçkimseyiz
Her geçen gün yalan çıkar teker teker bildiklerim
Dikenlere güle nazaran aşinadır ellerim

Canı yakan unutmak değil zorunda kalmak inan
Tanımıyorken aynaların dahi seni benim kadar
Akıl bugün mahşer yeri gönül izbe Âraf
Yağmurlara emanet aşk kuraklığın yağan

Benim deli gömleğimse senin sayfan oldu yani
Başka birine süslenirken eskittiğin oydu
Hoşsedası dahi yitik gökkuşağı mağrur bugün
Hoşçakal ey gözlerimin saklambacı yağmur

Ve sanki ay bürünür simasına rağmolurum
Gün yetişir imdadıma yaklaştıkça kaybolurum
Nasıl olur da görmez adını şarkılarca sustuğumu
Gafilidir aynasının satırlarım olduğunun

Hatırla az da olsa mutlu geçen günleri
Bir kere düştüm harına yak rüzgara ver küllerimi
Huzura varmak için ödenen tüm bedellerin karşılığı
Sustu dilim yandı canım yetmedi mi


Ne kahvenin hatrı kaldı,ne fincanın sabrı
Ne seninle doğdu güneş,ne bir ümit bıraktı yarın.
Uğramadığın her gün için yeni bir şiir yazdım,
Yazdım ama çabam boşa,değişmiyor yazgı.

Bütün dünya telaşemiz bir elmanın kahrı
Ve biz cennetten kovulduğumuz o gün kadar şaşkın…
Yalanlarına aldanıp da beyitlerimi yaktın, heyhat!
Duyuyorsan bil ki zihnim mahşer yeri,yangın.

Zihnimdeki yangın tüm yıldızları tutuşturdu
Akıp giden zaman gri mehtabı da buruşturdu
Gel-gitteki denizlerin savurup attı koynuna
Sen ve ben biz olamadık da,onlar yakamoz oldular

Yeter!Ne olur bari bugün imkansız deme bana
Güzel günler uzak değil dokunamadığın ay kadar.
Önünde haftalar ömrü bölsen aylara
Ben ömrü billah yakıştıramam elvedayı satırlara