Verse 1: Tankurt Manas
Yazmak zor geliyor, birileri öl diye emrediyor
Bu alnıma kazınan dövmemi yol, benim anlatmamında bir önemi yok
Herşey küfrediyor gibi, gençliğim tablada üfleniyor
Üzülme hiç buna müsterih ol, benim üstüme yıkıldı sözlerim off!

Depresyon sakinleri, yine çıldırıcam ama saatim değil
Yüzleri hep sakin biri dimi? Üzüldüklerim beni sakin bilir
Kendime yetemem kendim gibi, bi' derdimi sadece derdim bilir
Olsaydı bu derdin dili, içinden derdin ne gergin biri

Hani gülcektik yine bitcek bırak içi geçmiş rüyaları
Uyandım bi' kahve, sigara ver bana bak halâ bu dünyadayım
Hevesim yok kuruttu sersem ve her seferde unuttuk özlemi
Neresinden tutup çeksem aynı, yine tutukluk etcek sözlerim

Gerçekleri yok saydım, bi'de gördüklerim hep noksandı
Yirmi dörde bastım aslen hissettiğim içimde halâ doksandı
Geçmişe gidince çok kaygım, verem ettiğim ruhumu yoklardım
Kendime yediremediğim çok şey oldu bu yüzden artık, tok karnım

Verse 2: Maestro
Bugünde yarın yok içimdeki,
Paranoya selam ettim o da piçin teki
Sordum 'niçin peki?” Düşünmekten, ağardı saçım
Kapıyı vurup çıktığımda benim yirmi birdi yaşım

Hep kaçarlar (kaçarlar), arayı açarlar
Cepte paran yoksa sende korkacaksın kaçandan
Hayat yirmi beş senedir düşmedi hiç paçamdan
Köşemde yanan sobam, bir de ellerimde paçavra

Ben anlattım (anlattım), anlattım dertlerimi
Yazmaktan vazgeçmem bağlasan da ellerimi
Paran ortamda konuşulur icraat yoksunu
Sen halden anlamazsın ulan derdi çoktur yoksulun

Ölümler ama dudak payı bıraktım ben günlerimi
Sayıp geriye dönüp baktım da hayatınız kayık
Sular bulandı kanla, sıkıntı çöktü genize
Sen tıkandın anla, durup düşün bi' dakka!