Raziel verse
Akşamın kızılı vurdu gözlerime kan sıçradı. Aynalarda aradım içimdeki hazin halkımı
Cebime koydum uyku haplarını ve birazda kalbime serpin o vur doz psikozları
Uzandım ruhuma suyuma el sürmeden. Melodimin rengi gözümde çağlayan kızıl nehirden aktı
Bedenim zihnimin ücra kuytularından çekti bütün o fotoroman suratları
Tek nefeste yandı tekrar kül oldu tüm o dünler içimde tek beden ve harap olmuş yek bir miğfer
Sancılarım aldırışsız. Yitik onurla dramalarına mahkûm oldum dumanlı yollarında
Bir öfke vurdu yüzüme ateşi kulaklarında savaş sirenleriyle çoğalan o kurşun sesleri
İhanetin emanetinde umut nihayetinde soldu onu da vurdular apansız bir geceydi
Dar sokaklarında kollarında son nefeste dostuna asıl olan hayat ölüm suratlarında kan kusarken adına
bir çelenk kapında bekler. Hüznümün diyarlarında ellerinde çiçekler
Da poet verse
Boş ver sen sus etrafında onca devran dönerken bir bekleyişe hakim şuan ömür su gibi akarken
Ölüm pusuda beklerken tekler misin bilmem fark etmesen de ses etme hiç fırtınalar koparken
Hayat bahçelerinden hüznü toplarken anlarsın. Garip bir platonikliğin içinde savrulanlardansın
sen herkes gibi yoğun ve yek olduğu halde yanında birileri var sanan salaklardansın
Kanatsın yaranı kan aksın gözlerinden. Tokatsı bir kâbusla uyansın bölünsün rüyaların
Ruhun ciddiyetten utanıp kızarsın gerçek sanıp sarıldığın hayaller yüzüne tebessüm katsın
Olsun varsın desende ne değişebilecek. Zaman geri alınamadığı gibi ileride gidemeyecek
Hayatın boyunca beklediğin şey gurura yenik düşecek ve ezik düşlerin gerçekliğinde gezineceksin
Karanlığa uzanacaksın yine kendi gökyüzünde yarım dahi kalamamış bir hüzünle süzül enginlere
Derdin neydi oğlum ne vardı çattın kendine. Neyse tak maskeni çık gerek yok kederlere
Mozole Mirach verse
Kapımı çal sırrını ver ve gir bu kalbe. Bu kalp içinde beslenen küçük velilere hesabı sor
Kor yanardı şöminede ve bense izlerdim tabiî ki rüyalarda kalan mutluluklar aleminde hep umutlarımla vardım.
Minicik bir çocukken babamı uğurladım gözyaşımla sonsuz aleme. Ne vardı elde ne kaldı geriye
Gündüz 5 ten geceyi 3 e vuran nöbetlerimde. Birde sabahın ayaz vakitlerinde sırtta çanta gözlerimde onca
yorgunluk Küfür dudaklarımda yaşamın sırıtan o güneşi buz misali soğuk. Çehremin ifadesinde hep matem
Bakışlarım donuk bu odada hep kırık bir pencereydi dışarı açılan ufuklarım ben rahat mıydım? Onca dikenin
ortasında bunca yanlış sonrasında mozz haydi şimdi söyle aklın hangi yolda