Emekle büyüttüğümüz ağacın dallarını budadın
Seni unutmak haricinde her şeye bunadım
O kadar uzaksın ki yok bir ucun bucakların
Yine de sana yürümekten memnundu bacaklarım
Ses ver eğer beni duyuyorsan
Meğer küçülürmüş kalp, insan ne kadar büyüyorsa
Nasıl bir anda kayboldun sihir ya da büyü yoksa?
Bir rabb'ime bir de sana "var"ım, sen yok say
Gözlerin seçemiyor mu akı karayı?
Yürü kalbim gidiyoruz topla tası tarağı
Bu yangının çırasıyım ben ve mecnunun çırağı
Bir gülün yapraklarına usulca düşen kırağı
Tutamadın beni, ben de kırıldım
Koca bir aşktan bana kalan sade kırıntı
Büyük bir gürültüyle girmiştin hayatıma
Oysa gidişin öyle sessizdi ki duymadım bir tıkırtı
Yetmeyecek ama bitmeyecek de
Şu an mutlu, elbet içlenecek de
O zaman ne yapacak içmeyecek de?
Suçluyum, sana bu kadar paha biçmeyecektim
Seni en son gördüğümde yazdı
Gönlün hiç cömert değildi, hep azdın
Hiç kimseye anlatmadım seni, sadece yazdım
Derinlerde sandım aşkı, bu yüzden kazdım
Ancak görüyorum ki sevgi yeryüzünde
Bu gidişin gösterdi bana diğer yüzünü de
Bir yer biliyorum orada kimse yok sen hariç
Ve bir yer biliyorum herkes orada ben hariç
Bir türlü dikiş tutturamadım, nasıl söküldüysem
Ve toparlanamadık hiç, nasıl döküldüysek
Ölümüne sevmeliydik ölümlüyüz madem
Aşk; kimine hurda kimine altın, maden
Aşk; altındır, işlemesini bilene
Basit bir soruymuşsun sen, cevabı bilinen
Belki de tam anlamıyla tanımayıp
Benzetmişizdir birbirimizi sevdiğimiz birine