(Menkar Verse)
Bir-iki damla ter tenimde, gözlerimde yaşlar yüzümü haşlar dertlerimle
Küfre küfür bana yakışmaz, bu böyle biline
Kelimeler kopuk kopuk, bu dünya hakikatten çoktandır kopuk
Ben elime aldım kalemi, hayatımı ortaya koyup
Yazdım, boğsun seni lanet iblis, kendi kazdığın kuyu
Can alır sonu, hayat denen bu sarnıcın
Başımı öne eğik, fayda gelmez, laflarınız geyik
Adınız bir seyirde silinik, kelimeler silik
Hırsım içimde bekler, alacak can ekler satıra kalem
Azrail canımı alacak madem, inzivada geçsin ömrüm
Kimdir kaderi kahreden, ona bataktır ölüm, bu hayatta son dönüm ölüm
Ben seneler önce hakikat olanı gördüm
Düğüm çözüldü, boğum boğum gözlerimde yaşlar yürüdü
Soğukluğum iç ürpertir, bu kördüğüm korkutur, o hayat ezeldir, kapısı sorgu
Sanmayın ki canımız sokaktan gelme bulgu, canımı yaktı sorguydu korku
Hayatınız hır-gür, çıkarcılara laik olan sürgün
Aynalarda bir yüz gördüm, yüze bölündüm, her parçamdan yalnızlık aktı bizzat gördü.



(Lost Soul Verse)
Sizce ben kendi kendine sayıklayan, bence ben hayata anlam arayan biriyim,
zor oldu anlamakta güçlük çektim, anlamın ta kendisiymişim, dediler dostların çok,
inanmayın, dost mu? Şöyle dursun, arkadaş yok, insan arkadan vurulsun,
artık korkar namludan, eller yorulur, sabreder, anlatmadan kalkmaz satırlarımdan,
saklamaz, ne kaldı ki anlatmadığım içimde kalan, bir şey dışında her şey,
satıra sığmaz diğerleri, kuytu köşelerimde saklı, gömülü bir dost, artık ölü,
elbet bende öleceğim, bende bir ölümlü, bir fark var dost yaşarken öldü,
taşarken yaşlar gözlerimden, deryalar gördü, kıskandı, kalem kürekti,
satırlarımsa denizim, dost gömüldü, üste yağdı, gözyaşım sağanak,
dost adında hecelediğime bakmayın, dostum diyenin tatlı diline kanmayın,
varsa yanlışım söylesin arkadaşım, tek arkadaşım kalem-kâğıt,
dudaklarımda zor tebessüm, zor çıkar, kalpten gelir sesim, eski dosta yazdım, yalansız bir şairim.


Aşk yok artık benim için aşk yok artık benim için
Dost yok artık benim için dost yok artık benim için