Bir çocuk düşün okula gitmek için uyanıyor
Çalan alarm değil siren sesi bağırıyor
Babası işte eve gitmek için zaman yok
Bir kardeşi bir annesi hepsi sarılıp ağlıyor

Saniyeler sonra çocuk kanla tanışıyor
Düşen bomba annesiyle kardeşini ayırıyor
Iste böyle savaş şansı olan siyiriyor
Bu çocuğun bu dakikadan sonra kimseye hayrı yok

Enkaz altında tam on iki saat sıkışıyor
Uyandırmak için annesiyle boş boş konuşuyor
Suratı tozlu yukarda köpekler havlıyor
Babası gelmis çocuğu bir asker çıkartıyor

Sevinsin mi uzulsun mu adam dovunsun mu?
Diyor ki : 'Oğlum unutma anneler ölümsüzdür.”
Çocuklar günahsız mekânları cennettir
Diyor ki : 'oğlum büyüdün artik sen bir erkeksin.”

Nakarat: Bu yüzün niye dargın?
Bi' gel içeriye anlat o zaman
Bu gönül tek kaldı
Atıp hep içine oldu yalan.

Oynuyordum bu sokaklarda ben misket
Adım Ali on yaşındayım hayalim basket
Miğferim yok inşaatta bulup taktım kasket
Yaşam zor artık annem ve kardeşime hasret

Bilmediğim bir yerden bahsediyor babam
Orda savaş yokmuş orda ölüm orda bomba kasket
Bir de çocukların odaları varmış
Her gün yağmurluymuş hava güneş yokmuş hiç, hep kasvet

Ilk defa deniz görücem ben çok heyecanlıyım
Balıklara yüzüp vapurlara binicem
Babam diyor ki: 'Annen hep bizimle gelcek
Gittiğimiz yerde gözyaşların bile dincek.”

Umut yolculuğumuz Izmir'den başlıyordu
Deniz güzel fakat tekne biraz su alıyordu
Can yeleği için insanlar neden savaşıyordu?
Üç yüz kişiydik ve kimse yüzme bilmiyordu..