Bir zamanlar bir çocuk varmış.
Köşede kalmış, hep dışlanmış.
Hayaller kurup hep saklanmış,
En sevdiği oyunsa saklambaçmış.
Gözlerini kapattığında hep mutluluk,
Açtığında ise bir ton yalan varmış.
O küçücük kalbiyle herkese aldanmış,
Herkese yalvarmış, yalvarmış.
Ne beyaz, ne siyah,
Ne kuru ne de yaş,
Ne günah, ne sevap,
Ne duru ne de mat.
Yine gel, yine gel,
Yine gel rüyalarıma
Yine gel, yine gel,
Yine gel rüyalarıma
Gün birazdan sönücek,
Ve karanlıkta kalıcaksın.
Ekşi tuzlu ister,
Ve yine kaçtı tadın.
Hangi renkti gözlerin,
Ve kaç harfti adın,
Sen unutsan da inan ben unutmadım.
Sen unutsan da inan ben hep hatırlarım
Bazen bi bulmacayım evet ben soldan sağa,
Ses çıkarmadıkça beni insanlar korkaksanar,
Her dakika gülen çocuk evet sorsan bana,
İçimde birikmiş olan dertlerse volkan kadar.
Keşke mutluluk parayla çalışsa, zamanla alışsak,
Unutsak bütün olanları, grilikle avunsak,
Göz çukurlarımda birikenler mutlulukla yıkansa,
Sevgi huzur sağlık doğru, sorunsuzca biraz da.
Yok böyle hayat ve toz pembe bir hayal benimkisi,
Kendi kendine gelin güvey değil.
Hayal edip içine koy, varsayımda bulun,
Ne dediğimi anlayacaksın işte varsa yoksa umut.
Onca olana rağmen hiçtir aşka verilen değer,
İnan bana biraz düşünsen akla gelecek hemen.
Yaptıklarım benim yapacaklarıma kefildir,
Seni sevdiğime hiç olmadığı kadar eminim.
Yine gel, yine gel,
Yine gel rüyalarıma
Yine gel, yine gel,
Yine gel rüyalarıma