Arafın dipsiz delhizlerinden birinde kılçıklarıma yapışmış kalbim.
Soğukluğun sahi.
Dudaklarımda teninden kalan üç beş kırıntı.
Ses tonum cılız ve sakin.birazda ağlamaklı sanki.
Olgunluğunu yititrmişcesine haykıyor kalbim
Gecenin en yalın halinden daha bir sade daha bir sendin
Oysa afitapımı kaybetmiştim çocukluğumda
Yüzyıllardır karanlığa mahkumum. Karabulutum baki.
Kifayetsiz kalan kelimelerdim nokta koyduğunda
Dayanması zor,düşünürken bir başkasını koynunda
Karşına çıkıp sürekli neden diye sorduğumda
Basit bir bahaneyi yumruk yapıp kalbime vurduğunda
Ruhumu seninle kaplı bok çukurunda bulduğumdan

Geçmişe saplı kalıpta zamana karşı koyduğumdan
Gözyaşlarımı okyanus yapıp kıyıya vurduğumdan
Sonbaharda yaprak olup sürekli solduğumdan
Şafak sökmez bu kahverengi evrende…
Meteor yaraların kalbimde oluşan derin kraterler
Solungaçları yosun tutan bir öykünün kahramanlarıyız
Öznesi gizli cümledeyse sade bir yüklem
Arşa yükselen soğuk beton duvarlar binlerce kilometre
Birlerce fersah, zor olandı sana dokunmak
Tüm bu olumsuzluklara rağmen dirençli olmak
Gecenin bir yarısı durup yeniden hayallere dalmak
Hangi fezadasın,söyle hangi diyarda
Hangi engebeli ve çorak kalbin hangi yolundasın..