bir uzaylı çıksa da kurtarsa beni bu olmam gereken bana zorunlu yüklenen hallerden
ay bıktım bu dünyalı zihniyetinden; sürekli bir şeyler istemelerinden, memnuniyetsizliklerinden.
aman, bana da geçti galiba bunların bu halleri.
ay keşke bir dağ başında doğsaydım da duymasaydım, görmeseydim bunları.
gördükçe iştahım kabarıyor,
isteğim istediğim an olmayınca; sinirlerim ayaklanıyor.
new york, londra, paris.. artik görmek istemiyorum!
şu sıralar mars'a taktım. acilen gitmem lazım.
hani bir düğmeyle iki dakikada dünyanın bir ucuna gidemezsem diğer tarafa gözlerim açık gidecek galiba.

düzenli çalışmak beni kasıyor.
çalışmayınca da boşluk içime doluyor.
evlensem, kaynanam olmasa.
çocuk yapsam, sesi çıkmasa.
az çalışsam, çok maaşım olsa.
ömrüm boyunca tatil olsa.
olsa da olsa, olsa da olsa, her şey benim olsa!
diyorum ki; şöyle bir uçan halım olsa, ev içinde yürümekten kurtulsam.
her gün yemek yemek yorucu geliyor bana.
bir hap atsam da karnım doysa.
kimseyle tartışmadan fikirlerimin hepsi kabul olsa.
gözümü açtığım günden beri tatmin edemedim ben beni.
her defasında yeter sandım.
sahip oldukça fazlasına taktıım.

hani? nerde benim tahtım?
çabbuk bulup getirsinler.
olmasın sakın süleymanınki.
eskimiştir bence onunki.