Susmalıyım.
Belki kefenlenip kusmalıyım nefretimi.
Yaşadığım bir kaç gün için feda ettim cennetimi.
Yansın yağmurlar ateşe verdiğim her bir deniz için; döksün gözyaşını, gülen her insan için.
Güzel mi aydınlık? Benim düşündüğüm kadar sevimli mi?
Umut var mı sahiden?
Güneş gölgesinden akan karanlık biraz ben gibi.
Tırnaklarımın içinde canımdan bir kaç et parçası..
Sanki sen gibi...
Limanlardan topladığım yalnızlık tayfasının gözü
arkalarda kalmış zaman dalgasında boğulan bir hikayenin solmuş tek özetlik sayfası.
Şehirleri yakmanın hiç olmamıştı faydası.
Şafakların ufukları bulutların kumlarında toz olup rüyaların baş ucunda kesilir kaskatı
Bir mavi anlatabilecek beni bir de dinlediğinde baktığın yerin o kimsesiz manzarası.
Kirpiklerin göz kapaklarıma değdiği günden beri,
dünya artık körler ülkesinin en sahici yeri.
Belki nefes kadar serin, belki çocuk kadar deli.
Tuttuğumda dünyalara hükmetmiştim o eli.
Saplayacak zaman bir gün akreple yelkovanı.
Sana hasret göz kapaklarım hepten kan çanağı.
Elimi kana bulayıp çıkarım, rüzgarın kalbinden.
Ölüm öpecek her akşam dokunmadığım yanağı.
Dursun zaman, yağsın yağmur üstüme.
Vursun zaman, yağsın ölüm üstüme.